یادت را از من نگیر
بگذار من هم مثل سهراب بگویم دلخوشی ها کم نیست
آدم های خوب نه خاطره اند نه تاریخ
بلکه حقیقت روزگارند درست مثل خودت
وقتی تو با منی
ترافیک می تونه بهترین مکث عالم باشه
تعجب نکن اگر شعر تازه ای برای تو نمی نویسم
هیچ مدادی وقتی خیس میشود
نمی نویسد
عاشق تر از همه ما موش کوری است که
زیبایی جفتش را چشم بسته باور دارد
من اگر انقدر که یاد تو هستم یاد خدا بودم
در آن دنیا نیمی از بهشت مال من بود
رفتن بهانه نمی خواهد
بهانه های ماندن که تمام شوند کافیست
نمی دانم دل من نازک است
یا چشمان تو تیز
هرچه نگاه به تو می دوزم
بند دلم پاره می شه
مسافت نمی تونه به محبت فاصله بده
با اینکه کنارم نیستی اما مهربونیتو حس می کنم
ثانیه ها ، روزها ، ماه ها
حقیرتر از آنند که بهانه ای برای از یاد بردنت باشند
گر همسفر عشق شدی مرد سفر باش
ورنه ره خود گیر و یکی راه گذر باش
هشدار که یخ تاب تب عشق ندارد
گر بسته قالب شده ای فکر دگر باش
آن دوست که دیدنش بیاراید چشم
بی دیدنش از دیده نیاساید چشم
ما را ز برای دیدنش باید چشم
ور دوست نبینی به چه کار آید چشم
تا چند نظر به روی مهتاب کنم
خود را به هوای دیدنت آب کنم
یک قطعه ی عکس خود برایم بفرست
تا در دل بی قرار خود قاب کنم
دل صدچاک ما را تیغ ترحم بدرید
دل ما را به همان قیمت ارزان بخرید
دل من گرچه شکسته گوهری ناب شده
عشق در قلب تو آن تحفه ی نایاب شده
باز هم از چشمه لب های من
تشنه ای سیراب شد سیراب شد
باز هم در بستر آغوش من
رهروی در خواب شد در خواب شد
… فروغ فرخ زاد …
یک نفر امد قرارم را گرفت
برگ و بار و شاخسارم را گرفت
چهار فصل من بهار بود ، حیف
باد پائیزی بهارم را گرفت
اعتباری داشتم در پیش عشق
با نگاهی اعتبارم را گرفت
عشق یا چیزی شبیه عشق بود
آمد و دار و ندارم را گرفت
من که گفتم این بهار افسردنی است
من که گفتم این پرستو مردنی است
من که گفتم ای دل بی بند و بار
عشق یعنی رنج یعنی انتظار
آه عجب کاری به دستم داد دل
هم شکست و هم شکستم داد دل
لنگر عشق زدم بر دل طوفانی تو
تکیه گاهم شده است ساحل بارانی تو
شعله ی انتـــــــــــظار تــــا ابَد نمی ســـــوزد
هــــیزم ها خیـسَ ند و آتـــــش های دیگر سَخت وســـوسه انگیـــز
اگر چه عاشق برفم بهار هم خوبست
بدان به خاطر تو انتظار هم خوبست
دلم به خلوت تابوت رفت دلتنگم
ولی برای دل من مزار هم خوبست
کدام راه است که پای خسته را نشناسد
کدام کوچه خالی از خاطره است
و کدام دل هرگز نتپیده به شوق دیدار
بیا تا برایت بگویم از سختی انتظار که چگونه …
در دیده های بارانی رنگ هذیان به خود می گیرد
سلام مرا به وجدانت برسان و اگر بیدار بود
بپرس چگونه شب ها را آسوده می خوابد
فرهاد می دانست صد سال نمی تواند کوه را بکند
فقط می خواست یک عمر اسمش را با شیرین بیاورند
حضور آرامت مدت هاست
در کنارم نیست
ولی یاد تو مهمان همیشگی قلبم است
برای من از دور دست تکان نده
من تو را همین نزدیکی گم کرده ام
باز یقه ام را چسبیده ای
که برایم شعر بگو
معشوقه شعر تویی
این نوشته ها بهانه اند
در میان همگان گشتم و عاشق نشدم
تو چه کردی که تو را دیدم و دیوانه شدم
من بلد نیستم از عاطفه خالی باشم
بگذارید که مجنون و خیالی باشم
تو به نو بودن خود فکر کن و راحت باش
دوست دارم که قدیمی و خیالی باشم
من به مهر تو چنان رام شدم که خدا می داند
من به زلف تو چنان خام شدم که خدا می داند
این چه سحری ست که بر جام نگاهت جاری ست
من چنان جادوی این دام شدم که خدا می داند
فاصله ها در عین کوتاهی
چه بلند خلق شده اند
کجاست دستی که به درازی فاصله ها باشد
جان غمگین تن سوزان دل شیدا دارم
آنچه شایسته عشق است مهیا دارم
سوزدل خون جگر آتش غم درد فراق
چه بلاها که ز عشقت من تنها دارم
توی دادگاه عشق منو محکومم کن
منو از داشتن هر چی عشقه محرومم کن
حبس ابد ببر برام هرچی بگی من حاظرم
به خاطر دوست داشتنت تا چوبه دار هم میرم
ای روی تو گلگون زمی ناب شده
وز خون دلم چو لاله سیراب شده
بر چشم ترم ببخش کز سوز درون
اشکی است چو آتش آب شده
داشتم یک دل و آن هم به تو کردم تقدیم
بیش از این از من مسکین
چه تمنا داری
نامه ای از من اگر سویت نمی آید نرنج
هر چه را من می نویسم
اشک پاکش می کند
ای کاش محبت اثری داشته باشد
معشوق ز عاشق خبری داشته باشد
کو خنجر تیزی که کنم پاره جگر
قربان رفیقی که وفا داشته باشد
در هوایم هوسی نیست
بجز دیدن تو
تو گل یاسی و من تشنه
بوییدن تو
آشفته دلان را هوس خواب نباشد
شوری که به دریاست به مرداب نباشد
حیدریان
عشق از ازل است و تا ابد خواهد بود
جوینده ی عشق بی عدد خواهد بود
فردا که قیامت آشکارا گردد
هرکس که نه عاشق است رد خواهد بود
عشق یعنی حسرتی در یک نگاه
عشق یعنی غربتی بی انتها
عشق یعنی فرصت اما کوتاه
عشق یعنی مرگ اما بی صدا
در عشق توام مرا پند چه سود
ز هر آب چشیده ام ، مرا قند چه سود
گویند مرا که بند بر پایش نهید
دیوانه دل است ، پای در پند چه سود
دریای شورانگیز چشمانت چه زیباست
آنجا که باید دل یه دریا زد همین جاست
پیانیست نیستم
خوب می نوازد انگشتانم اما
اگر بر تن تو نوازشگر شوند
بی تو اما عشق بی معناست ، می دانی ؟
دست هایم تا ابد تنهاست ، می دانی ؟
آسمانت را مگیر از من ، که بعد از تو
زیستن یک لحظه هم ، بی جاست ، می دانی ؟
در انتظار تو
کاسه ی صبر که هیچ
صبر کاسه هم لبریز شد
پیانیست نیستم
خوب می نوازد انگشتانم اما
اگر بر تن تو نوازشگر شوند
بی تو اما عشق بی معناست ، می دانی ؟
دست هایم تا ابد تنهاست ، می دانی ؟
آسمانت را مگیر از من ، که بعد از تو
زیستن یک لحظه هم ، بی جاست ، می دانی ؟
در انتظار تو
کاسه ی صبر که هیچ
صبر کاسه هم لبریز شد
هر چه گویم عشق را شرح و بیان
چون به عشق آیم خجل مانم از آن
گرچه تفسیر زبان روشنگر است
لیک عشق بی زبان زان خوشتر است
عشق یعنی که تکان خورده و سرپا بشویم
زورکی هم که شده در دل هم جا بشویم
آنقدر صبر که شاید علفی سبز شود
پای هم پیر شویم و متوفی بشویم
من دهقان فداکاری شده ام
که تمام وجودش را به آتش کشیده روبرویت
و تو قطاری که چشم دیدن مرا ندارد
شب در خم گیسوی تو عابر می شد
با هر نفست بهار ظاهر می شد
ای فلسفه ی شگفت ، افلاطون هم
با دیدن چشمان تو عاشق می شد
آب و هوای چشمانم آنقدر بارانیست
که رخت های دلتنگی ام را
مجالی برای خشک شدن نیست
اینگونه است که دلم برایت همیشه تنگ است
به خلوت بی ماهتاب من بگذر
به شام تار من ای آفتاب من بگذر
کنون که چشمم از دیدن تو محروم است
فرشته وار شبی رابه خواب من بگذر
ما نه آنیم که در بازی تکراری این چرخ فلک
هر که از دیده مان رفت ز خاطر ببریم
یا که چون فصل خزان آمد وگل رفت به خواب
دل به عشق دگری داده ز آنجا برویم
وسعت دیده ما خاک قدم های تو بود
خاک زیر قدمت را به دو دنیا بخریم
دل من محکمه ایست که به من می‌گوید
همه را دوست بدا ر، به همه خوبی کن ، و اگر بد دیدی
دل به دریای محبت بزن و بخشش کن
کاش دستی بود و دستم می گرفت
انتقام از این نفس پستم می گرفت
این بار من یک بارگی در عاشقی پیچیده ام
این بار من یک بارگی از عافیت بُبریده ام
در دیده ی من اندر آ، وز چشم من بنگر مرا
زیرا برون از دیده ها منزلگهی بگزیده ام
باید ببینمت !
چرا که روی نوار قلبی ام پیوسته نام تو بود
و پزشک نیز بر آخرین نسخه ام
تو را تجویز کرده است
قسمت این بود که من با تو معاصر باشم
تا در این قصه ی پر حادثه حاضر باشم
تو پری باشی و تا آن سوی دریا بروی
من به سودای تو یک مرغ مهاجر باشم
از تنهایی گریزی نیست
بگذار آغوشم برای همیشه یخ بزند
نمی خواهم کسی شال گردن اضافی اش را
دور گردن آدم برفی احساسم بیاندازد
معلممان می گفت:
زیر کلماتی که نمیدانید خط بکشید
حالا بعد از این همه سال
این همه عمر
این همه کتاب
به زیر همه دنیا خط می کشم…
دلتنگی من تمام نمی شود
همین که فکر کنم
من و تو
دو نفریم
دلتنگتر می شوم برای تو
من بلد نیستم از عاطفه خالی باشم
بگذارید که مجنون و خیالی باشم
تو به نو بودن خود فکر کن و راحت باش
دوست دارم که قدیمی و خیالی باشم
من به مهر تو چنان رام شدم
که خدا می داند
من به زلف تو چنان خام شدم
که خدا میداند
من چنان جادوی این دام شدم
که خدا میداند
فاصله ها در عین کوتاهی
چه بلند خلق شده اند
کجاست دستی که به درازی فاصله ها باشد
دلم غرق تماشا بود، رفتی
میان اشک و آه و دود رفتی
کنار حسرتی دیرینه ماندم
بهار من ، گل من ، زود رفتی
من و یاد تو و یک سینه تنگ
شبی تار و سه‌تاری خسته آهنگ
کمی با چشمهایم مهربان باش
مزن ای دوست بر آیینه‌ات سنگ
خوش به حال آنکه قلبش مال توست
حال و روزش هر نفس احوال توست
خوش به حال آنکه چشمانش تویی
آرزوهایش همه آمال توست
با تو غزل ستاره ها نورانیست
دل در نگاه تو زندانیست
نگذر ز بهار باغ احساس چون بی تو
تمام لحظه ها بارانیست
نمی دانم چرا ، کجا ، تا کی ، برای چه
ولی رفتی بی آنکه به فکر غربت چشمان من باشی
تو بگریزی از پیش یک شعله ی خام
من ایستاده ام تا بسوزم تمام
بگو دردی زپشت درد خیزد
هزاران دشنه باجانم ستیزد
بگو فتوا دهد عالم به قتلم
مگر عشق از وجودم می گریزد؟
هزاران کلمه در جای خالی ات ریختم اما
جای خالی تو پر نشد
از جنس بی نهایتی
به خانه‌ام بیا
اندکی از قلبم مانده
ما که با هم این حرف‌ها را نداریم
آتشش بزن تو به گرمای قلب من عادت کرده‌ای
ما نه آنیم که در بازی تکراری این چرخ فلک
هر که از دیده مان رفت ز خاطر ببریم
یا که چون فصل خزان آمد وگل رفت به خواب
دل به عشق دگری داده ز آنجا برویم
وسعت دیده ما خاک قدم های تو بود
خاک زیر قدمت را به دو دنیا بخریم
دل من محکمه ایست که به من می‌گوید
همه را دوست بدار، به همه خوبی کن ، و اگر بد دیدی
دل به دریای محبت بزن و بخشش کن
کاش دستی بود و دستم می گرفت
انتقام از نفس پستم می گرفت
قلبم را عصب کشی کرده ام
دیگر نه از سردی نگاهی می لرزد
و نه از گرمی آغوشی می تپد
خونه اجاره ای داری برای یه آدم تنها ؟
قلبشو رو پیش میده جونشم ماه به ماه
خدایا
کسی را که قسمت کس دیگریست
سر راهمان قرار نده
تا شب های دلتنگیش برای ما باشد
و روزهای خوشش برای دیگری
از تنهایی گریزی نیست
بگذار آغوشم برای همیشه یخ بزند
نمی خواهم کسی شال گردن اضافی اش را
دور گردن آدم برفی احساسم بیاندازد
دلتنگی من تمام نمی شود
همین که فکر کنم
من و تو
دو نفریم
دلتنگتر می شوم برای تو
تویی که درد و داغ را می فهمی
قدر این اعجاز همراهم باش :
این روز ها تراژدی مجسّمم…
حالم خوب است
فقط دلم کمی نه
زیــــــاد بهانه ات را می گیرد
آنـقدر عرض کوچه را در انـتظـارت قـدم زدم
که یـادم رفت کدام سمـت کوچه بـن بست است
حالـا دیگر از هر طـرف بیایـی فرقی نمی کند غـریـبـه ای
مرا نبوسید و رفت
ولی این رژ لب روی گونه ام
اثر کدامین لب است ؟
تازه فهمیدم !
باز هم خوابش را دیدم
داغیه بوسه اش را در خواب حس کردم
ای قرار لحظه های اضطرار
بر روان دیده ام منشین چو خار
جاری عشقی به شریان وجود
بی تو باید شعر دلتنگی سرود
آموختم که همیشه برای کسی
که به هیچ عنوان قادر به کمک کردنش نیستم
دعا کنم
تو مرا میفهمی من تو را میخواهم
و همین ساده ترین قصه یک انسان است
تو مرا میخوانی من تو را نابترین شعر زمان میدانم
و تو هم میدانی تا ابد در دل من میمانی
جنس من از آهن و از سنگ نیست
من دلم تنگ است و یار دلتنگ نیست
حال دل از من نمی پرسی چرا
حال پرسیدن که دیگر ننگ نیست
روزهاست از سقف لحظه هایم یاد تو می چکد
اگر باران بند بیاید از این خانه می روم
آن نازنین کجاست که یادم نمی کند
صد غم به سینه دارم و شادم نمی کند
یک لحظه آنکه بی من هرگز نمی نشست
امشب به یاد کیست که یادم نمی کند
بغض هایم را به آسمان سپرده ام
خدا به خیر کند باران امشب را
هیچ دلی بی بهانه نمی تپد
نمی دانم بهانه ها دلگیرند
یا دل ها بهانه گیر
گفتم دل و جان بر سر کارت کردم
هر چیز که داشتم نثارت کردم
گفتا تو که باشی که کنی یا نکنی
این من بودم که بی‌قرارت کردم
سفری به دور دنیاست
وقتی دستانم تا انتها
رویت را نوازش می کنند
حواسم را هر کجا که پرت می کنم
باز کنار تو می افتد !
سالها بعد یاد تو از خاطرم خواهد گذشت
و نخواهم دانست کجایی اما
آرزوی من برای خوشبختی تو
تو را درخواهد یافت و در بر خواهد گرفت
و احساس خواهی کرد
اندکی شادتر و اندکی خوشبخت تر
و نخواهی دانست که چرا
گاهی به سرم می زند
بزنم زیر همه چیز
اما سر که کاره ای نیست
این دل است که فرمانروایی می کند
خیلی وقت است فراموش کرده ام
کدامیک را سخت تر می کشم ؟
رنــــج !
انتظار !
یا نفس را
ایستاده ام تنها پشت میله های خاطرات دیروز
این جا انگشت هایم را می شمارم
یک دو سه
ودست های تو در هم فرو رفته اند
تو غزل را مشت مشت به حراج گذاشتی
که مهربانی ات را ثابت کنی
ولی نفهمیدی که من آن سوی خیابان انتظارت را می کشم
تو بی وقفه فریاد کشیدی
و من دیگر آزارت نمی دهم
زین پس قصه هایم را برای هیچ کس تعریف نمی کنم
مطمئن باش
هنوز هم قافیه را به چشمان تو می بازم
مطمئن باش
حکایت کنگر خوردن و لنگر انداختن است
حضور خاطراتت در وجود من
مثل آسمــــان می مانی
دوستتـــ دارم اما نمیتـــوانم داشـــته باشمتــــ
یه وقتایی لازمه یکی کنارت باشه
کاری نکنه و حرفی نزنه
فقط باشه
تو + خاطراتـت + چـشـمانـت + دسـتانـت + لـبـخندت + اشـکـت
بی انصاف چـــنــدنــفـــر بـــه یــک نـــفــــر؟
خورشید را در آغوش گرفته ای
پاهایت را به بوسه دریا سپرده ای
موهایت را به دست نسیم
چه خوش غیرتـــــــم من !
دلى که اندوه دارد
نیاز به شانه دارد نه نصیحت
کاش همه این را مى فهمیدند !
قـرار بـگـذار …
هــر جـای دنـیـا کـِه بـاشی به دیـدارتــو خـواهـم آمد
چـمـدان خـاطــره ها را هَم خواهـم آورد
دست نخــورده تریــن احساس هایــم را
برای روز مبادای عشـق تو احتکار کرده ام
گمم نکن
قول ..
که گوشه ی حافظه ات آرام بنشینم
بگذار بمانم آرام گوشه حافظه ات فقـــــــــــــــــط …
با توام بی حضور تو
بی منی با حضور من
می بینی تا کجا وفادار ماندم
تا دل نازک پروانه نشکند ؟
وهمه ی سهم من از خود دلی بود که به تو دادم
دیگر به سکوت آن روز تاریک نمی اندیشم
بیشتر چشم به آن رودی که در کوه دلت سرازیر است دوخته ام
و می بینم چه زیباست عمق وجود تو
ذهنم فلج می شـــــود
وقتی می خوانمت و تو حتی نمی گویی جـــــــــانم
شانه های عاشقان گر تکیه گاه اشک هاست
پس چرا بر شانه ام اشکی نمی ریزد کسی
رفیق بی وفا را کمتر از دشمن نمی بینم
سرم قربان آن دشمن که بوئی از وفا دارد
غزال خوش صدا توئی
شیرین تر از عسل توئی
بین تموم آدما نگین بی بدل توئی
تعداد صفحات : 2
اس ام اس عاشقانه و دلتنگی